Alabama Shakes in Bitterzoet.
In bepaalde krochten van het wereldwijde web spelen zich koud drie weken na de release van heerlijk ruw, weinig-op-af-te-dingen-debuut Boys & Girls alweer vermoeiende discussies af over het al dan niet terecht zijn van de hype rond de band. Toch lijkt de niet te stuiten buzz simpel te verklaren: de even herkenbare als frisse en goudeerlijk klinkende mix van tientallen jaren oude blues, southern garagerock en soul plus de indrukwekkende, rauwe strot van frontvrouw Brittany Howard hebben simpelweg een enorme aantrekkingskracht op iedereen die zijn muziek graag puur, eerlijk en gepassioneerd heeft. Soms moet je gewoon niet moeilijk willen doen.
En ja, retromania heerst nog steeds. Lees een stukje over Alabama Shakes in welk blad of webzine dan ook, en je struikelt over de Janis Joplin, Aretha Franklin en Creedence Clearwater Revival-vergelijkingen. Allemaal waar en onontkoombaar misschien, maar je zou zo bijna gaan denken dat Alabama Shakes een soort tributeband is. Onzin, want de eigen liedjes zijn dik in orde, met enkele ferme uitschieters naar boven. En bovenal: die plaat blijkt een sterke blauwdruk voor nog veel betere, intensere liveshows met de absolute hoofdrol voor de stem en bezieling van Britanny Howard. Er blijkt deze avond in Amsterdam niets gelogen van de vooruitgesnelde South By Southwest-verhalen.
Het rustig vingerknippende Goin’ To The Party is een nog opvallend kalme opening; een rechtdoor marcherende nieuwe rocker getiteld Making Me Itch is direct een behoorlijk energiebommetje. Maar als het inmiddels tot ferme radiohit uitgegroeide Hold On wordt ingezet, is de beer pas echt los. Hoewel het liedje in eerste instantie zoveel kalmer en beheerster dan op plaat wordt ingezet, rocken de ‘you’ll have to wait!’-uitbarstingen live stukken harder en gemener. En dat blijkt voor de meeste live-uitvoeringen van de Boys & Girls-liedjes te gelden. Rustige intro’s zijn live nog meer laidback, de stompende explosies blazen je omver, terwijl er toch continu een zo los en ontspannen spelende band op het podium staat.
Tientallen hoofden knikken gewillig op en neer in Bitterzoet, terwijl niemand de ogen van Brittany Howard kan afhouden, met haar bezielde gezichtsexpressie en bovendien goede gitaarspel. En dan die zo soepele afwisseling tussen gefluisterde zang en krachtige, grommende uithalen met een timing om jaloers van te worden... Bezorgde deze dame tot voor kort echt nog de post in thuisstadje Athens? Al dat moois komt het best samen in hoogtepunt Be Mine, beginnend als een kalme soulrocker om dampend intens te eindigen met de zangeres die even compleet bezeten lijkt terwijl ze haar ‘be my baby’ gilt. Het gejoel in het publiek op zulke momenten is niet van de lucht, terwijl er praktisch totale stilte heerst bij de langzame, gevoelige soulslijper Boys & Girls. We hebben wel eens een stugger cq. praatzieker Amsterdams publiek meegemaakt bij zo’n ‘hippe show’. Gelukkig maar.
Dan mag wat betreft het totaalplaatje hooguit gezegd mag worden dat zeker tegenover het charisma en de bezieling van Brittany Howard de gitarist op links en de drummer er wel heel fletsjes bij staan cq. zitten. Hoe trefzeker ze ook hun ding doen. Alsof ze puur dienen als begeleiding voor de vocale capriolen van Howard. Dat mag nog wat levendiger, maar gelukkig is er naast Howard ook nog de markante, ook wat brede bassist Zac Cockrell om naar te kijken. Prachtig om te zien hoe hij apenrelaxed zijn baspartijtjes speelt, het hoofd rustig op en neer knikkend en met het gezicht verbeten in de heftiger passages. Terwijl de zaal tegen het einde van de set plat is, krabt hij nog eens nonchalant aan zijn baardje.
En dan staan er al enkele nieuwe liedjes op de setlist die wat steviger, meer uptempo richting laten horen. Net als je denkt dat Alabama Shakes met Hurricane Strut of Heavy Chevy helemaal Creedence on our ass dreigt te worden, is daar in de toegift een ronduit ziedende cover van Led Zeppelin’s How Many More Times die het publiek euforisch achterlaat. Game, set, match. Alabama Shakes bewijst zich ook in Amsterdam glansrijk doch zonder overbodige opsmuk en gaat op deze manier een prachtig, doch druk jaar tegemoet. Nu maar hopen dat de band zo nuchter blijft - een deel van de huidige aantrekkingskracht - en dat de hype niet in het gezicht van deze begin-twintigers ontploft.
Setlist: (via)
Goin' to the Party
Making Me Itch
Hold On
Hang Loose
Always Alright
I Found You
Rise to the Sun
Boys & Girls
Be Mine
I Ain't the Same
On Your Way
You Ain't Alone
Hurricane Strut
Mama
Heavy Chevy
Encore:
Worryin' Blues
How Many More Times (Led Zeppelin-cover)
Making Me Itch, live in Bitterzoet (via Indiefuzz)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten