Dylan in 2012
Volledig scherm
Dylan in 2012 © ANP









Bob Dylan klinkt eindelijk weer beetje verstaanbaar

recensieSpookhuisstem of niet. Bob Dylan blijft stug optreden. Zijn concert van vandaag had één groot pluspunt: de Nobelprijs-winnaar klonk eindelijk weer een beetje verstaanbaar.




concert Bob Dylan and his band


Het leek bijna een bewuste poging zijn eigen mysterie extra te vergroten. Bob Dylan verbiedt al decennia lang persfotografen bij zijn concerten, maar vanavond had hij de beveiliging van de Afas Live opdracht gegeven een algeheel telefoonverbod te handhaven. Het leek vooral om het verhinderen van fotografie en video te gaan, maar wie argeloos een whatsapp-bericht verzond, trof ook een dreigende suppoost aan zijn stoel.

Het waren intermezzo's die het concert telkens juist hinderlijk verstoorden. Het ouderwetse beleid paste bij Dylan, die ook videoschermen naast zijn podia steevast verbiedt. Zijn gezicht verbergt hij bovendien onder een bovenmaatse tropenhoed. De boodschap is duidelijk: het moet om de muziek gaan. Daarmee is meteen de Achilleshiel van zijn shows sinds pakweg 2005 genoemd: Dylan zong meestentijds zo belabberd dat het de aandacht afleidde van wat toch als heilige graal van Dylans teksten geldt: zijn teksten.

Kreunzang
Uiteraard, Dylan was nooit een technisch virtuoos zanger, maar zijn hijgende kreunzang was simpelweg een kastijding voor de trommelvliezen. Wie op dat vlak nog verbetering verwacht van de 75-jarige Nobelprijswinnaar, hoopt per definitie vergeefs. Het is Dylans lot dat zijn stem niet zo mooi oud wordt als die van Bryan Ferry of Leonard Cohen.

De erosie aan zijn stembanden heeft ongenadig toegeslagen. Maar tijdens de verschijning aan zijn volgelingen op Eerste Paasdag bleken de geluidstechnici niettemin bijna werkelijk tot wonderen in staat. Dylan kraakte opnieuw als een verkouden zeehond door de microfoon, maar zijn teksten waren dit keer vrijwel zonder uitzondering verstaanbaar. Dat opgeteld bij het prima spel van zijn ambachtelijke en gedienstige begeleidingsband, maakte het tot één van Dylans beste shows van de laatste jaren.

Overtuigend
Zijn uitvoering van Don't Think Twice it's All Right kende een nogal curieus opgevoerd tempo, maar overtuigde wel. Net als de Cy Coleman-cover Why Try to Change Me Now, waar Dylan als krassende crooner zomaar charmant bleek. Een krachtige uitvoering van Tangled Up in Blue was even later het hoogtepunt van het concert. Opmerkelijk genoeg koos Dylan, die in vier jaar twee albums en een driedubbelalbum met covers van Amerikaanse standards uitbracht, nauwelijks voor materiaal van die recente platen.