Arcade Fire maakt torenhoge verwachtingen waar
Best Kept Secret Festival dag 2
Een enkele keer kan een concert je echt even uit de alledaagsheid doen optillen. Bij Arcade Fire overkwam het je.
Wachten op Arcade Fire
Niet dat ze hun best niet
deden, Whitney, de Wild Beasts, Cloud Nothings en Thomas Azier. Ze
kregen hun vaak goed gevulde tent ook behoorlijk mee. Maar er heerste de
hele zaterdag op Best Kept Secret een soort gevoel dat alles pas echt
om kwart over tien zou beginnen. Dat was het tijdstip waarop het
Canadese Arcade Fire het podium zou betreden. Dit was de band waarvoor
de pakweg vijfentwintigduizend bezoekers waren gekomen, zo bewees het
tjokvolle veld voor het hoofdpodium ruim voor aanvang. Er kon niemand
meer bij, wie de concerten van Thurston Moore en Thomas Azier elders op
het terrein tot het einde wilde meemaken moest het doen met een plekje
achteraan.
Zo gretig was het publiek naar oud
en nieuw werk van Arcade Fire, die sinds het door noodweer geteisterde
maar legendarisch goede concert op Pinkpop 2014 niet meer in Nederland
had opgetreden.
Eigenlijk is zo'n grote, alle aandacht opeisende band funest voor een festival als Best Kept Secret dat het publiek graag wil laten kennismaken met onbekendere muziek. Arcade Fire trok net als Radiohead dat vanavond zal doen de programmering uit het lood. Met zulke significant grotere namen als de rest op het affiche is er van een gelijkmatige verdeling van aandacht geen sprake meer. Het was dus te hopen dat de band uit Montreal de torenhoge verwachtingen waar kon maken.
Eigenlijk is zo'n grote, alle aandacht opeisende band funest voor een festival als Best Kept Secret dat het publiek graag wil laten kennismaken met onbekendere muziek. Arcade Fire trok net als Radiohead dat vanavond zal doen de programmering uit het lood. Met zulke significant grotere namen als de rest op het affiche is er van een gelijkmatige verdeling van aandacht geen sprake meer. Het was dus te hopen dat de band uit Montreal de torenhoge verwachtingen waar kon maken.
De euforie
Dat deed Arcade Fire. Vanaf de
stuwende kadans waarmee de geluidsmuur van Wake Up werd opgetrokken, tot
de voor de band zeldzame toegift speelden de stuk of tien muzikanten
met volle overgave en was er precies die wisselwerking met het publiek
waarop je hoopte.
Wake Up van het eerste album Funeral (2004) was meteen al zo'n liedje om even oooh-hoo-ooo-hoo-hoo-hoo-ooo mee te brullen, maar dat kennen we dan ook al meer dan tien jaar. Dat de kersverse single Everything Now zo mogelijk nog harder werd meegebruld, bewees niet alleen de kracht van dit buitengewoon pakkende popliedje, maar ook het gretige enthousiasme van het publiek.
Wake Up van het eerste album Funeral (2004) was meteen al zo'n liedje om even oooh-hoo-ooo-hoo-hoo-hoo-ooo mee te brullen, maar dat kennen we dan ook al meer dan tien jaar. Dat de kersverse single Everything Now zo mogelijk nog harder werd meegebruld, bewees niet alleen de kracht van dit buitengewoon pakkende popliedje, maar ook het gretige enthousiasme van het publiek.
Er kwam regelmatig een brede lach op zijn gezicht en hij leek zich bij ieder nummer meer in zijn muziek te verliezen
Een bekend gevoel, die wens tot
participatie, zo aan het begin van een concert waar je al zo lang naar
uitkijkt. Maar in het verleden waren het nogal eens de nukken van
voorman Win Butler, die een concert van Arcade Fire deden inzakken. Want
om eerlijk te zijn: Arcade Fire was in Nederland lang niet altijd op
zijn best.
Maar Butler had er nu zichtbaar erg veel zin in. Er kwam regelmatig een brede lach op zijn gezicht en hij leek zich bij ieder nummer meer in zijn muziek te verliezen.
Terecht stond hij na Here Comes The Night Time stil bij het prachtige avondrood. De heldere hemel zag er betoverend uit, heel anders dan drie jaar geleden in Landgraaf. Toen keek je voortdurend angstig naar de steeds zwarter wordende wolken, die uiteindelijk ook tot ontlading zouden komen.
Maar Butler had er nu zichtbaar erg veel zin in. Er kwam regelmatig een brede lach op zijn gezicht en hij leek zich bij ieder nummer meer in zijn muziek te verliezen.
Terecht stond hij na Here Comes The Night Time stil bij het prachtige avondrood. De heldere hemel zag er betoverend uit, heel anders dan drie jaar geleden in Landgraaf. Toen keek je voortdurend angstig naar de steeds zwarter wordende wolken, die uiteindelijk ook tot ontlading zouden komen.
Handig ingedeeld
Nu was er geen vuiltje aan de
lucht. De set bleek heel handig ingedeeld. Eerst een dansbaar blokje
opbeurende tegen disco leunende liedjes zoals de nieuwe single en het
door Butlers echtgenote Régine Chassagne gezongen Haiti.
Maar na No Cars Go (waarin we op de juiste momenten heel hard Hee meebrulden), pakte Butler een akoestische gitaar en zette heel voorzichtig Windowsill in. Even wat gas terug met ook Neon Bible (leuk, op verzoek van Butler liet iedereen zijn mobieltje schijnen) om langzaam in de rockmodus te komen. De tien muzikanten wisselden regelmatig van plaats en instrument, maar het was wel duidelijk dat Butler (zang, piano en gitaar) en zijn echtgenote (zang, percussie, accordeon en keytar) de leidende rol hadden.
Iedere drie liedjes voerden zij het opreden naar een nieuw climax. Ready To Start, Neighborhood #1 (Tunnels) en Sprawl (Mountains Beyond Mountains) was zo'n blokje dat met een uitbundig dansende Chassagne werd afgesloten.
Even gas terug met Reflektor om weer in straffe kadans te komen met Afterlife.
Maar na No Cars Go (waarin we op de juiste momenten heel hard Hee meebrulden), pakte Butler een akoestische gitaar en zette heel voorzichtig Windowsill in. Even wat gas terug met ook Neon Bible (leuk, op verzoek van Butler liet iedereen zijn mobieltje schijnen) om langzaam in de rockmodus te komen. De tien muzikanten wisselden regelmatig van plaats en instrument, maar het was wel duidelijk dat Butler (zang, piano en gitaar) en zijn echtgenote (zang, percussie, accordeon en keytar) de leidende rol hadden.
Iedere drie liedjes voerden zij het opreden naar een nieuw climax. Ready To Start, Neighborhood #1 (Tunnels) en Sprawl (Mountains Beyond Mountains) was zo'n blokje dat met een uitbundig dansende Chassagne werd afgesloten.
Even gas terug met Reflektor om weer in straffe kadans te komen met Afterlife.
Het kerkorgel aan het begin moesten we er zelf bij bedenken. Maar we waren al zo in een religieuze staat van gelukzaligheid geraakt dat dit geen enkel probleem was
Butler zat op de grond, hangend
tegen een piano. Even wat energie verzamelen en hup, langzaam toewerken
naar de finale. Twee nieuwe liedjes, Signs Of Life en Creature Comfort
gaven aan dat het nieuwe, volgende maand te verschijnen vijfde album van
Arcade Fire een behoorlijk door disco en dance aangestoken plaat moet
gaan worden. Als opmaat voor de aloude tweetrapsraket Power Out en
Rebellion (Lies) werkte dit blokje 'nieuw' uitstekend.
Ruim anderhalf uur hadden we ademloos toegekeken, meegezongen en kippenvelmomentjes beleefd. Een enkele keer kan een concert je echt even uit de alledaagsheid doen optillen. Je weet pas hoe dat gevoel is als je dat meemaakt. Bij Arcade Fire overkwam het je weer. Ook bij de band zelf, zo leek het. Want bij wijze van hoge uitzondering kwamen ze terug voor een toegift, Intervention. Het kerkorgel aan het begin moesten we er zelf bij bedenken. Maar we waren al zo in een religieuze staat van gelukzaligheid geraakt dat dit geen enkel probleem was.
Ruim anderhalf uur hadden we ademloos toegekeken, meegezongen en kippenvelmomentjes beleefd. Een enkele keer kan een concert je echt even uit de alledaagsheid doen optillen. Je weet pas hoe dat gevoel is als je dat meemaakt. Bij Arcade Fire overkwam het je weer. Ook bij de band zelf, zo leek het. Want bij wijze van hoge uitzondering kwamen ze terug voor een toegift, Intervention. Het kerkorgel aan het begin moesten we er zelf bij bedenken. Maar we waren al zo in een religieuze staat van gelukzaligheid geraakt dat dit geen enkel probleem was.
Kan Arcade Fire nog overtroffen worden?
Dit zal ook vandaag nog behoorlijk
nazinderen. Maar natuurlijk verheugen we ons vanavond weer enorm op
Radiohead. Al is het programma overdag ook bepaald niet voor de poes.
Laten we vanmiddag maar eens lekker beginnen bij Stage 5 waar een paar
van Nederlands beste luidruchtige gitaarbandjes van het moment zullen
optreden. Iguana Death Cult en Canshaker Pi mogen het hoofd leeg
ranselen, om ruim baan te geven aan de bijvoorbeeld Junun, Soulwax en
Radiohead als grote finale. Het wordt een mooie dag.
Lees verder
De vijfde editie van Best Kept
Secret kent twee absolute headliners, Radiohead op zondag en Arcade Fire
op zaterdag. Al is er ook weer veel ruimte voor fris en dwars poptalent
op dit eigenzinnige festival, waarvan de Volkskrant opnieuw
mediapartner is. Hier verzamelen we al onze artikelen, recensies en beelden van Best Kept Secret 2017 - 16, 17 en 18 juni in de bossen van Hilvarenbeek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten